Vandaag zijn er, like always, zoveel intrahumane trauma's voorgevallen dat we wederom decennia lang voorzien zullen worden van verhalen die zich onwrikbaar in ons zieltje en geheugen zullen nestelen. Zo zullen deze vrouwen op z'n minst met een zenuwachtig hart naar hun volgende festival vertrekken, ontneemt het gespuis uit onze eigenste Europese riolen meer dan een miljoen mensen het recht om enig plezier te maken, en een welkomsfeestje zit er voor deze opvarenden ook niet meer in.
Gelukkig dat België nog voorzien is van enkele spoorbonden die ook ons perfecte, gezonnepaneeliseerde leventje in de mallemolen gooien. Klagen is immers hèt basisrecht van de Westerse kloot die de zinloosheid van eigen opinies begrepen heeft - en welk onderwerp leent zich nu beter tot een potje gratuit klagen dan uw trein die te laat is of, godbetert, afgeschaft?
Hier dus mijn tragiek van deze week, als een appelsapje voornamelijk geconcentreerd op voorbije vrijdag:
- Mijn moeder belde mij maar liefst een kwartier vroeger wakker om te melden dat mijn trein dat uur verdwenen was van het spoornet. Ik moest weliswaar die van een uur later hebben, en die was reeds terug op de schermen verschenen toen ik het station binnen slenterde, maar toch. Dat kwartier. Een mens zou er zijn slaap nog voor laten.
- Diezelfde dag wou ik na mijn werk naar een of ander achtergehuchtje om een of ander onbenullig underground-kaartspel te spelen met een massa andere losers die niets beters te doen hebben in hun leven. Dit tripje zou anderhalf uur geduurd hebben met de trein... mocht deze niet random afgeschaft zijn geweest. Vijf bussen en vier uur nam mijn reisje in deze vernieuwde omstandigheden in beslag. Al een geluk dat ik zo graag reis. En niet ongeduldig ben. En graag geld betaal voor de bus. En zwaar kick op het fysieke gevoel van stramme benen en volle blaas. Anders zou die avond toch wel zwaar klote zijn geweest. Zwaar. Klote.
- Zondagavond durfde ik niet terug naar huis, uit angst om in een of ander boerengat, zoals Antwerpen of Mechelen, geklemd te raken. Hierdoor zag ik me genoodzaakt een nacht langer te overnachten in de liefde. Like I said, zwaar klote.
- Maandagochtend was ik van plan mezelf een snipperdag cadeau te doen als de spoorbondgoochelaars mijn trein wederom onder hun rood hoesje zouden laten verdwijnen. De act begon veelbelovend, met een vertrek van onder andere mijn trein dat nog te bepalen was, maar uiteindelijk reed ik in een probleem- en zelfs vertragingsloze anticlimax mijn werk binnen.
Dit zijn allemaal voorbeelden van onaangekondigde stakingshizzle. Vandaag was het echter de reeds lang aangekondigde Algemene Staking, een dag waarop je kunt verwachten dat je fiets spontaan platte banden krijgt, opdat 'ie ook maar even mee aan de kant mag hangen met de coole transportvoertuigen. Reken niet op trein, vergeet de bussen en trek uw plan, werd er door het land gefluisterd. Dus ik zette mijn wekker een uur vroeger om met iemand te kunnen carpoolen en ik trommelde mijn vader, die als volwaardig NMBS-medewerker zijn staking thuis aan het beleven was, op om me op te pikken. Enmoetenuwawete?
Daar waar de auto in de file stond, reed mijn trein de hele dag fluitend door het land, zonder enige hinder.
Schweppes.
