Het is nu al bijna een jaar dat ik probeer in elk weekend een feestje te proppen. Psytrance blijft de absolute favoriet, maar soms glipt er een druppeltje nostalgische metal bij, kruipt er eens wat drum and bass tussen, probeert een hardnekkig overblijfseltje punk te overleven of wordt de vrijdag -of zaterdagavond onverwachts gekidnapt door techno, acid, house of, godbetert, hyperactieve Balkan-hoempapa.
En dan gebeurt er ook eens dit.
Op donderdagavond zag het komende weekend er betreurend blanco uit, dus ik checkte alle evenementen waar ik me als 'geïnteresseerd' op had gezet, wel beseffende dat ik voor de meeste van die events evenveel interesse had als een onenightstand in het ontlokken van een vrouwelijk orgasme. Doch zie hier: een verkleedfeestje dat zo onuitstaanbaar extravagant marginaal is dat ze volk proberen te klissen door gratis Cara's aan te bieden. Gratis. Cara's.
Perfect.
Zonder enig benul te hebben van de muziekstijl wist ik mijn Hannepoep (die met haar mix van rationele en creatieve genialiteit de kranten heeft gehaald, de kranten die zo stupide zijn dat ze nergens gewag hebben gemaakt van haar site) te motiveren onze vrijdagavond gezamenlijk te verzuipen in een naar Cara-meurend bacchanaal.
Rond vijf uur liftte ik naar Antwerpen, waar ik naar goede gewoonte een uur in de file zat en naar nog betere gewoonte bij Hanne ontvangen werd met de figuurlijke talloor al op tafel. We gingen haar sjoe even bezoeken in de taverne achter de hoek en terwijl hij overuren klopte, goten wij woordelijk wat van de essentie van ons bestaan in de ander over, een nooit volbrachte handeling die mijns inziens vriendschap definieert.
Toen de muziek te hard op ons gesprek begon in te beuken, vluchtten we terug naar de kalme gezelligheid die een kop versgezette thee (met gember!), een gemakkelijke zetel, een warm dekentje en door David Attenborough ingesproken natuurprogramma's aan te bieden hebben.
We zaten er zo verdomd cosy dat het tamelijk wat wilskracht kostte om de kat samen met het deken van de schoot te werpen en de voorverwarmde zetel in te wisselen voor een nacht die nog niet begrepen heeft dat de lente in het verschiet ligt. Hanne twijfelde zelfs nog het feest te laten voor wat het was terwijl we al op de tram stonden te wachten.
We moesten zo'n tien minuten op de tram wachten. In die tien minuten was ik zo lomp geweest om oogcontact te maken met een overdreven vrolijk en volslagen labiel mannetje, dat hierin de start zag van zijn avondlijke bezigheidstherapie, onvrijwillig door ons voorzien.
Hij wou een thumbs up. De bevestiging dat we vrienden waren. Nog een thumbs up. Een vuistje. Wederom bevestiging. Een knuffel - die hij niet direct van Hanne kreeg, waarop hij wegliep en al grienend terugkwam. Bevestiging. Knuffels. Op onze schoot proberen zitten. Eisen dat ik - die op dat moment serieus aan het overwegen was om me strategisch achter de obvious meelevende ne... Afrikaan van zwarte origine te verschansen - op Hannes schoot ging zitten.
Gek hoeveel opluchting een naderende tram verschaffen kan.
Nog steeds in een lichtelijk opgefokte state of mind verlieten we de tram, richting Zappa. Achter ons waggelde een bezopen groepje minderjarige marginalen, het soort mensen waardoor je spontaan sneller begint te stappen. Hanne legde onmiddellijk de connectie tussen hen en het feest waar ze steeds minder zin in kreeg, ik wou het nog even afwachten. After all, op de meeste feestjes glibberen er wel enkele randdebielen in.
We besloten ons aan de ingang te placeren en de marginaliteit van de bezoekers te beoordelen.
Het feest was twee uur aan de gang en op de stoep zat een puberaal wicht volledig ineengezakt, reeds lamgeslagen door de alcohol. Enkele andere minderjarige fans van bingedrinking kwamen aangestrompeld in het soort kleren dat nonkel René best wel hip vond in de jaren '80. Een obees kerstmanpak van minstens veertig jaar verliet de zaal. De Cara's lagen losbandig her en der verspreid en het jeugdige testosteron stond te popelen om hun beschonken zijn te upgraden naar total loss scheefgaan.
Het lijkt misschien gek om een variatie te maken in marginaliteit, maar... dit waren geen 20-plussers die zich op een gecontroleerde manier eens volledig ongebreideld decadent wilden amuseren op een scheef feestje. Dit waren onervaren tieners die de hoeveelheid geconsumeerde alcohol gelijkstelden aan verworven coolnesspunten en een evenredig stijgende reputatie.
Ze gilden, giechelden, gierden en brulden, niet omdat ze iets wezenlijks te vertellen hadden, maar omdat ze de wereld luidruchtig wilden verzekeren dat ze bestonden en belangrijk waren. Ze kwamen beschonken toe, met de Cara's en de goedkoopst mogelijke flessen witte wijn in de hand, niet omdat ze waardering hadden voor de smaak van alcohol, maar omdat ze hiermee hun maturiteit wilden bewijzen. De avond was voorbestemd om in black-outs, kotspoeltjes en ongeëvenaarde katers te eindigen.
Ik en Hanne kozen het hazenpad en werden in onze vlucht nog nageroepen door drie jongens wiens schaamhaar net was beginnen te groeien, en die daardoor het mannelijke recht hadden verworven ons te imponeren met hun ongeciviliseerde boertigheid.
Teleurgesteld en verbouwereerd door de geziene horror reed de tram ons terug naar ons beginpunt, de wandelende en fietsende hoopjes druktemakende zattigheden snel achter zich latend. Daar stonden we toen voor een minuut stil.
In die ene minuut was Hanne zo lomp om oogcontact te maken met en te zwaaien naar het overdreven vrolijke en volslagen labiele mannetje, dat dit als het sein opvatte om het koppeltje naast hem met rust te laten om op de tram te proberen komen. Het koppeltje vond dit duidelijk een van de positievere wendingen van hun avond en probeerde hem uit te leggen hoe de deuren open te doen, wat hen op een overdreven gesticulerende 'nee' en een middenvinger van mij kwam te staan, wat mij dan weer een uiterst expressieve 'wij willen hem kwijt'-blik en een middenvinger opleverde, wat resulteerde in unieke middenvingerbewegingspatronen van beide kanten. Uiteindelijk reed de tram door en werd onze woordeloze opluchting in het glas gespiegeld tegen hun woordeloze wanhoop.
We kuierden daarna een beetje doelloos in Antwerpen rond.
Ik wou de avond nog niet opgeven, maar geen van beiden had zin om naar een dancing of café te gaan, het was te koud om buiten te blijven en er was geen enkele jongen in de buurt die mijn interesse wist op te wekken. Ook werden er nog twee opmerkingen naar ons gegooid door mannen die aandacht te kort kwamen, en toen besloten we gezamenlijk dat er iets in de lucht hing wat de stad vijandig en ongastvrij maakte, dat er die dag niets leuks meer te beleven zou zijn en dat we beter af waren thuis.
Toen we de Groenplaats verlieten was ik druk bezig een betoog te houden waarom het gemakkelijker is te bedelen als avonturier dan als werkelijk dakloze of/en vluchteling. Toen ik op reis was, kreeg ik zonder veel moeite te doen eten, drank en slaapplaatsen aangereikt en de schaarse keren dat ik een bedelaar geld heb gegeven, waren het altijd mensen die normaliter wel geld hadden, maar door een jammerlijk toeval enkele euro's te kort kwamen.
Volgens Hanne komt dit omdat mensen zich oncomfortabel voelen bij het zien van echt leed en ervoor opteren deze smet in hun realiteit te negeren.
Volgens mij komt dit omdat de tijdelijke avonturiers met hun enthousiaste optimisme beter mensen kunnen overtuigen dan de permanente daklozen die alle hoop verloren zijn.
We waren net klaar met discussiëren toen we over de Meir liepen en door een man aangesproken werden.
Of we wat geld hadden. Hij had een baby van drie maanden en geen gespecialiseerde babyvoeding, een product dat op dit uur (ongeveer half twee) enkel verkocht werd in de apotheek van wacht, in de Brederodestraat, voor 22 euro. Hij stond al zes uur te bedelen en hij had slechts enkele euro's verzameld, en de apotheek zou om drie uur sluiten. Coke had men hem echter wel aangeboden, maar dat moest hij niet hebben, al had hij vroeger veel gedaan. Bedelen op de Groenplaats durfde hij niet, want de kans om door de politie opgepakt te worden was daar veel groter, en dan konden ze hem voor 72 uur opsluiten, wat een langere termijn was dan voor een dronkaard. Aan zijn rugzak had hij een tut gehangen zodat hij, naast de herinnering van de laatst geziene glimlach, altijd iets van zijn kind bij zou hebben.
Hoewel er een zekere radeloosheid over hem hing, blonken zijn ogen, sprak hij met zelfvertrouwen en kwam hij enorm spontaan en oprecht over. We gaven hem beide enkele euro's en hij verhaalde de meest recente episodes uit zijn leven.
De moeder van zijn kind was gestorven in het kraambed, omdat ze bleef bloeden. Zijn neef hield de baby bij hem thuis, maar wou geen geld voorschieten. Hijzelf leefde in een kraakpand. Zijn onderburen in het kraakpand hadden door onhandigheid bij het opwarmen van bepaalde drugs het huis in de fik gezet. Hij was door het raam gesprongen met zijn baby in de armen en was op een politie-auto beland. Het glas zat nog steeds in zijn arm - hier, voel maar eens - en hij had het er tevergeefs proberen uit te snijden.
Hanne nam haar portemonnee er weer bij en gaf hem het resterende bedrag.
"Oh, bedankt, je bent een schat!"
En hij ratelde verder.
Hij - Nathan, aangenaam - had in kraakpanden geleefd in Berlijn en zelfs in Sint-Niklaas. Daar had hij in het koopcentrum in de Swarovski ingebroken, niet om te stelen, maar om zich uit protest tussen de juwelen te vleien en te slapen. Iemand had hem nieuwe schoenen gekocht omdat zijn voeten door zijn oude doorstaken. Hij had de draak van The Neverending Story op zijn penis getatoeëerd, 'cause it's neverending. Boven zijn kont stond dan weer een vlieg, want 'smack it'. Of we single waren?
Terwijl Hanne ontzettend kritisch het gesprek beoordeelde (Ik bied aan om mee te gaan naar de Brederostraat en dat wimpelt hij af? Ik geef hem keiveel geld en in plaats van direct te vertrekken, blijft hij praten? Voor iemand die geen drugs nam stond hij wel ontzettend strak. Op een politie-auto belanden? Door het raam springen en slechts aan één arm wondes hebben?) was ik aan het overwegen hoe aangenaam seks met Nathan zou zijn.
Ja, hij stond tamelijk strak voor een drugsloos persoon - maar misschien had zijn eerdere misbruik gezorgd voor blijvende schade? Ja, hij vertelde wel héél straffe vertalen - maar wie ben ik om zijn woorden in twijfel te trekken? Hij was volledig mijn type, een beetje een bad-boy van het alternatieve 'ik sta buiten de maatschappij'-genre. Zijn ogen openbaarden het soort ziel waardoor ik me gaarne laat verleiden. Hij stond vrijzinnig tegenover seks en kwam waanzinnig chill over. Maar...
Hij moest nog vrij ver wandelen.
Om eten te halen voor zijn babydochter.
Terwijl hij ergens in een kraakpand woonde.
En hij had korte benen. Ik probeer nog steeds een methode te ontdekken om erachter te komen hoe aanvaardbaar iemands penis is zonder dat 'ie z'n kleren uitdoet, en al mijn methodes (zijn lichaamslengte, mannelijke kenmerken zoals baardgroei, zware stem en brede schouders, hoe groot de klik tussen ons is...) blijven falen, maar korte benen, nee, dat betrouw ik helemaal niet.
Mocht ik hem ontmoet hebben op zijn kraakpand, dan had ik niet getwijfeld. Maar als ik moet kiezen tussen de knusse zekerheid die mijn beste vriendin me te bieden had en in het donker meegaan met een interessant, maar niet volledig koosjere onbekende naar godknowswhere?
(Ik had echt wel door dat ge aan het twijfelen waart, maar ik had u niet met hem laten vertrekken. Nummers uitwisselen, oké, maar hoe die gast nu bezig was... Er was iets loos aan hem. Die had sowieso heel weinig rekening met u gehouden en ik had u niet met hem mee laten gaan.)
Hanne kroop bij haar sjoe in bed, ik nestelde me knusjes in de zetel en voelde me weer gelukkig, zelfs al wil de fwb waar ik de beste seks mee heb mogelijk een relatie opstarten met een meisje dat vooralsnog niets van mijn bestaan afweet - ja, ze hebben al seks - en zit de fwb waar ik de meeste gevoelens voor koester zo hard met zijn ziel in de knoop dat hij weinig rekening kan houden met de mijne. Ach.
Masturberen terwijl je intens door een kat aangekeken wordt is ook charmant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten