Titel geplaatst

40 recensies liggen al een week op mijn aandacht te wachten (5 à 7 minuten verbeterwerk per taak), ik moet nog extra lesmateriaal voorzien voor een anderstalige leerling die al het hele jaar met het gewone werkboek aan het sukkelen is en nu opeens aangepaste oefeningen dient te krijgen, een andere leerling is geopereerd en krijgt nu thuis les van mij, voor al mijn klassen dien ik dringend wat extra taken en toetsen te bedenken (die op hun beurt voor extra verbeterwerk zorgen), op mijn vloer liggen de verwelkomingsbrochures van Amnesty en WWF die ik al een maand negeer samen te hokken met wat restjes bont, een kalend Mariabeeld dat gewoon de vuilbak in gekieperd dient te worden, mijn belastingbrief en enkele Libelles die hetzelfde lot als Maria toebedeeld zijn.

En ik ben aan het schrijven. 

Nadat ik een hele middag geschilderd heb. 

Nadat ik bijna twaalf uur in bed heb gelummeld. 

Nadat ik gisteren een halve Dorian Gray heb gelezen, een nieuw bandje heb gekocht voor mijn opwindhorloge (nooit met je horlogehand loeihard op de tafel meppen als je kutklas haar naam trouw is), mijn favoriete ovenschoteltje heb gekookt, de afwas heb geliquideerd, zowel mijn kussens als mijn ketamine-overdosis-bontoutfit heb gerepareerd, 's avonds even door een creepy hoop smegma  - ook wel bekend onder de noemer 'man' - achtervolgd en ondervraagd ben geweest en, jawel, toch nog één nutteloze taak verbeterd heb zien te krijgen.

Ik weet niet of ik mijn tijd verdaan heb of nuttig besteed. Waarschijnlijk beide. 

De reden voor dit schrijven is dat een vriend me het gisteren heeft aangeraden. Hij leest heel graag mijn stukjes en voor mij werkt dit licht therapeutisch, dus win-win. And to be fair, why not? Waarom maanden wachten op onoverkomelijk drama als ik door de week ook een beetje schrijven kan? Over leerlingen die op hun ICT-taak van sciencefiction en fantasy geschreven hebben dat Lord of the Rings bedacht werd door Peter Jackson, dat het tapijt van Bayeux een voorbeeld is van populaire superheldencomics en Friends (zie beeldfragment vorige blogpost) van een fantasyserie?

Maar daar ga ik het nu niet over hebben.

Ik ben tijdelijk een deeltje van mijn levenslust verloren, iets wat me enorm zou storen als ik de energie had om ergens gestoord over te zijn. 

Sinds ik Hanlan heb ontmoet, kijk ik reikhalzend uit naar de grote vakantie en mijn mogelijks nieuwe leven dat daarmee samenvalt. De motivatie voor mijn werk is sinds dat moment op een erg laag pitje komen te staan. Nu is het volledig uitgedoofd. 

Ik tel de dagen af naar de examens (nog een maand, sweet mother of jesus) en het komt enkel door mijn zin voor verantwoordelijkheid dat ik het nog niet opgegeven heb. 

Vroeger sprong ik uit bed als de wekker ging, nu blijf ik altijd enkele minuten twijfelen of ik niet gewoon zou blijven liggen. Helemaal problematisch wordt het in het weekend, als er geen wekkers en de verantwoordelijkheden te verwaarlozen zijn. Elf uur heb ik vandaag in bed gelegen. Elf uur. Negen uur heb ik geslapen, de rest van de tijd had ik nodig om mezelf te motiveren op te staan.

Ik wou dat ik verslaafd was aan drugs, dat ik me ladderzat zou kunnen drinken of dat ik mijn psychische pijn kon verzuipen in het bloed dat ik uit mijn aderen zou snijden, maar zo werk ik niet. Ik ben sterk, een overlever.

Dus ik overleef.

Nog geen glas alcohol heb ik geconsumeerd. Nog geen vingertipje mdma. Gisteren was zelfs de eerste keer in een maand tijd dat ik mijn dagelijkse sigaret ontzag. 

Masturberen gebeurt dan weer wel en masse, maar altijd met de tranen in de ogen en orgasmes even teleurstellend als mijn huidige liefdesleven. Ja, mijn verbale klauwen zijn nog steeds scherp, no worries. En chocolade eten kan ik ook als de beste.

Daarnaast verricht ik ook echt nuttig werk in huis, maar elke bezigheid voelt inhoudelijk zo leeg aan. Ik herinner me dat het schilderen van de muren vorig jaar me moest afleiden van mijn toenmalige liefdesverdriet. Nu heb ik ook geschilderd, maar dan slechts wat metaforen op een bedrukt blad papier. 

Ergens (ik ken de plaats perfect) ligt er hier zo een geschilderde libelle als herinnering verstopt, met liefde gemaakt voor een jongen die het niet beantwoorden wou. Ik heb ook wat foto's. Een lolly. Enkele Magic-kaarten. Een flacon voor whisky. Twee zwarte onderbroeken, waarvan een gecraqueleerd. En als ik alle tastbare herinneringen ga beschrijven die Damian hier achtergelaten heeft, zijn we weer twee alinea's verder.

Maar god, ik zou het echt leuk vinden mocht je meer blijken te zijn dan een nostalgische relikwie.