Een eigen stekkie

Sinds zaterdag heb ik het gevoel alsof ik continue aan het werken ben en mijn enige vorm van ontspanning eruit bestaat een zelfgekozen knapperig broodje te kunnen kopen in de Lidl. Zelfs deze paar zinnetjes typen neigt al naar verraad van mijn arbeid, tenslotte is het straks al avond en valt mijn dagelijkse tijd zoveel beter te besteden. Afwassen, kartonnen dozen legen, kasten vullen met de inhoud der geleegde kartonnen dozen, andere kartonnen dozen vullen met nu nog onbruikbaar lijkend gerief, kartonnen dozen versjouwen, kasten een beetje grondig wassen, naar de winkel gaan om verantwoord voedsel te hamsteren, twijfelen over de huidige kastindeling (Whiskey in een keukenkastje of in de dressoir in de living? Alcoholglaasjes bij de whiskey of bij de dagelijkse glazen? Pyjama's en juwelen in de bad- of slaapkamer? Schoenen of hoeden in de kleerkast? Beenwarmers bij de kleren of de schoenen?), naar mijn ouders fietsen om gemakshalve eten en internet te stelen... en dan heb ik nog geen druppeltje geverfd, noch meubels met ammoniak bewerkt zodat deze ook verfklaar zijn. 

As sand through the hourglass, so are the days of our lives en mijn dag glipt effectief ongrijpbaar als zand door mijn vingers. Opstaan, werken, slapen, opstaan, werken, slapen...

Toch ben ik gelukkig. De dag glijdt voorbij en ik krijg enkel nutteloze commentaar en conversaties te verduren als ik bij mijn ouders ben - alle andere uren word ik omringd door mijn eigen warme, begrijpende stilte. Af en toe praat ik tegen mezelf, wat altijd zeer interessante gesprekken oplevert. Onderwerp van vandaag: communisme, KGB'ertje Poetin, Lenins mausoleum, Raspoetin en zijn penis, (cea)tsaar Nikolaj Romanov en hoe 20th Century Fox ons allen laat vergeten dat Anastasia ook fijntjes doodgeschoten en in een put gegooid werd. En dan, contrast contrast, kom ik thuis en word ik besprongen door een nutteloze woordenvloed van zeurderige banaliteiten. Dat mijn ouders (moeder) me behandelen alsof ik geretardeerd ben en dat ze (moeder) geen ironie herkennen, is ook tamelijk nefast voor de ontwikkeling van ons samenhorigheidsgevoel, zeker omdat al mijn passief-agressiviteit door hen (moeder) getriggerd wordt. Ik ben een uitermate charmante dame, maar sluit me een dag met mijn teergeliefde mamsie in dezelfde kamer op en de nieuwe Charles Manson is geboren. Situaties die vermeden dienen te worden, deel een. Afin.

De verhuis, een chronologische samenvatting:

• Zaterdag:
  
  
  Om 10 uur 's ochtends sleurden Damian en mijn vader het zware meubilair de verhuiswagen in en ik entertainde dan weer de stoelen en dozen. Bij mij thuis werd alles uitgeladen, ik haalde een helpende hand op van het station en we aten gezellig zonder moordneigingen samen met mijn ouders. Damian moest naar huis (date!) en werd net op tijd afgewisseld door een andere sterke helpende hand. Mijn bed werd in elkaar gezet, dozen werden stapjesaan ontladen en rond zeventien uur was ik het beu en stopten we ermee. Pizzaatje werd gekocht en gebakken (oven werkt! timer doet vreemd!) en 's avonds kwam Damian nog eens langs.
  
  
• Zondag:
  
  Veel intentie om te werken, maar de pijn versloeg de intentie. Ik kon zelfs niet lezen omdat het gewicht te belastend was voor mijn handen, kun je nagaan. Geen klop uitgevoerd.
  
  
• Rest van de week:
  
  
  Alle dozen uitgepakt, alles wat al gebruikt kon worden een geïmproviseerde plaats gegeven, dozen opnieuw ingepakt, daarna weer uitgepakt om impulsief ander cool spul te zoeken, wederom ingepakt, twee spinnen genegeerd, dozen netjes op elkaar gestapeld, lege dozen naar mijn oude huis gebracht om een perfecte loop in de gif te bekomen... Mijn kleerkast is zo goed als gevuld, alle badkamerprul staat gecentreerd op de wasmachine, de gezelschapsspelletjes en het blikken speelgoed hebben de dressoir als thuis gekregen, mijn hoekkast is al met schatten van prullaria gevuld en mijn opgezet konijn, eekhoorn en krokodil hebben de verhuis overleefd en concurreren nu met de tv. Nog steeds niet gekookt en het internet laat ook nog even op zich wachten.
  
  "Kunt ge niet aan de buren vragen of ge wat internet moogt lenen?"
  "... Nee, ma."
  
  
• Morgen gaat mijn vader met glasvlies klungelen en kastjes in de muur boren, ik en mijn moeder zullen proberen vredig strips op de dressoirtablet te behangerslijmen en mijn oude schoolkaarten zullen hopelijk schitteren tegen de muur. Mijn oma vroeg zich af of ik pannenkoeken zou willen bakken, maar mezelf te veel vermoeien is nergens voor nodig. Er wacht me immers nog vijf centimeter verbeterwerk af te handelen dit weekend.