Verhuizen

In een van mijn klasjes huist een ongelooflijk luie leerling. Het desbetreffende geval is van het mannelijk geslacht, ongeveer 15 jaar oud, beleefd, vriendelijk, goedlachs... doch ziet er geen graten in om naar school te komen zonder pennenzak, want, en ik citeer: 'Het is niet dat er geen heb, mevrouw, thuis liggen er in mijn kast echt veel pennenzakken, maar dan moet ik die pakken, open doen, mijn pennen erin steken... en da's echt te veel moeite. *gooit armen in de lucht om extra verontwaardiging te uiten* Maar ze zitten nu wel in een plastic zakje, nog van bij de examens, en er zit wel al een gaatje hier *wijst naar gat* en hier *wijst naar ander gat* ah, en hier ook nog *steekt vinger in gigagat* maar ik heb dus wel pennen mee en da's goed, he.'

Het spreekt voor zich dat ik deze leerling waanzinnig sympathiek vind - en nee, geen ironie vandaag. Des leerkrachten favoriet zijn altijd die leerlingen waarmee we ons kunnen vereenzelvigen en mijn stiekeme lieverdjes zijn zo dus een beetje rebels (hoewel altijd vriendelijk), doen thuis geen klop voor school (en zitten bij de besten van de klas), zijn begenadigd met een hevig geprofileerde common sense en een scherpe, eerlijke tong en werken altijd zo pragmatisch [lees: lui] mogelijk (al kunnen ze zich ongelooflijk hard inzetten voor alles wat hun interesse opwekt). Mijn inleidende leerling neigt wel naar de extreme kant van het luiheidsspectrum, maar laat het geweten zijn:

Ik ben ongelooflijk tijdsbesparend pragmatisch.

• Tijdens de L.O.-lessen in het middelbaar moesten we al eens in de rij staan voor een of andere mij altijd gevaarlijk ogende oefening. Over de bok of een ijzeren paal of in een touwtje springen, bijvoorbeeld. Als de leerkracht niet keek, zou een bepaalde leerling haar voorste plek in de rij verlaten om opnieuw helemaal achteraan aan te schuiven, en dit soms meerdere keren na elkaar - alles om een nodeloze verkwisting van zweet tegen te gaan.
• Als ik in diezelfde periode voor een of ander taalvak een zin opnieuw moest schrijven, gaf ik elk woord in de originele zin een nummer, waarna ik de herziene zin als eenvoudig getal kon weergeven.
• Er moest gewerkt worden in verschillende kleuren? Ik zou mijn gewone pen wel gebruiken en differentiëren in stippellijntjes, streepjes en bolletjes. 
• Mijn leerkracht Nederlands uit het vierde middelbaar raadde me aan om aan de Sint een meetlatje te vragen, zodat ik niet langer zou onderlijnen met de losse hand.
• Ik voelde altijd aan wanneer de lesdag bijna zou eindigen - het moment om subtiel mijn jas aan te doen, mijn boeken zachtjes te sluiten, de hele bazaar in mijn boekentas te stoppen, kwade blikken van de leerkracht te negeren en onmiddellijk weg te benen bij de eerste kreet van het belsignaal. Een onbekende kassierster uit de Carrefour wist nog een jaar na mijn afstuderen naar welke school ik was geweest, want zij stond altijd bij de schoolpoort geparkeerd om haar dochter op te halen en 'Was jij niet dat meisje dat altijd als eerste de school verliet?'
• Sinds ik oud genoeg ben 'om dat zelf te doen', loop ik al een half jaar rond in ongestreken kleren, stylish as fuck.
• Het is onmogelijk om wekelijks de hamsterkooi te verschonen zonder te denken dat zijn dood me hiervan verlossen zal.
• De aannemer had me bezworen dat mijn huis verbouwd zou zijn in februari vorig jaar. Dat werd mei, juni, augustus, september, november, december, januari... en het is nog steeds niet volledig af. Met als gevolg dat mijn slaapkamer al meer dan een jaar niet meer gekuist werd, want dat leek me toch niet nuttig met een verhuisvooruitzicht.

 

Daarnaast zit er ook wat Gobelijn in mijn DNA. Verstrooid. Vergeetachtig. Verward. Drie keer ben ik naar school vertrokken zonder rugzak. Ontelbaar vaak heb ik taken of oefeningen overgeschreven in de speeltijd omdat ik het niet in mijn agenda had genoteerd. Ik ben eens via het dak van de buren naar het mijne geklauterd om zo door mijn raam naar binnen te kruipen, omdat ik mijn huissleutel vergeten was. Toen ik in de Bereklauw zat omstreeks mijn verjaardag, miste ik zo een lang voordien geserveerde en waarlijk naar uitgekeken theatervoorstelling in eigen stad. Mijn eerste hamster wist twee keer te ontsnappen toen zijn kooi open bleef staan. Ik ga slapen en laat de lichten branden. Ik verlaat het huis en zet de verwarming niet af. Ik sluit me uren op in mijn kamer en vergeet dat onze bejaarde kat in de tuin zit
("Hoelang zit die al buiten?! En dat in dit weer!"
"Amper vijf minuten ofzo!"),

ik reken op mijn ouders om cadeaus en kaartjes te voorzien voor peter/meters, ik vergeet standaard enkele uren aan hen te melden dat er voor hen gebeld werd 'en het was dringend, zeiden ze'... afin, soms ben ik een zootje.

Het zootjeshuis is nog steeds niet volledig afgewerkt, maar het is wel al bewoonbaar. Op de kalender staat op deze zaterdag officieel 'verhuis D.' geschreven, dus er is geen ontkomen slash uitstellen meer aan. Of ik er morgen effectief in zal wonen is betwistbaar, maar het staat vast dat de resultaten van mijn jarenlange hamstergedrag zeker een nieuw onderkomen zullen krijgen. 

Mijn vader heeft me eraan herinnerd een verhuiswagen te fiksen (in orde sinds eergisteren) en om wat vrienden op te trommelen (sinds gisteren), maar de buren moeten nog verwittigd worden hun auto's niet voor mijn huis te parkeren, ik ben nog bijlange niet klaar met inpakken, de essentiële zaken des levens ben ik alsnog vergeten in orde te brengen, zoals een internetverbinding, een vaste telefoon, een printer... Mijn domiciliëring moet ook veranderen en de bank, mijn werk, mijn eBay en Amazon moeten hiervan op de hoogte worden gebracht... Met al deze heisa zal ik op een dag wakker worden in mijn eigen huis en beseffen dat ik afscheid ben vergeten te nemen van het vorige.