Het brandt niet, het schreeuwt.

Ik had hem gevraagd te kiezen, remember? Het is nu perfect tien dagen geleden. Wat heeft Rex gekozen, vraagt u? Wel, we kunnen een Nic Balthazarke doen:

Niets was alles wat hij zei.

Geen sms'je, geen telefoontje, geen verdomd Facebookberichtje... nul, nada, noppes. Elke keer als de honden van de buren afgingen, hoopte het kleine, naïeve sprankeltje hoop in me - hoe vaak dat sprankeltje u ook kloot, mijn liefste lezers, zorg dat je dat nooit verliest, want dat beetje hoop in de toekomst is hetgeen wat ons menselijk houdt. Buiten ons DNA dan - dat hij voor de deur zou staan, vervuld van wroeging, spijt en berouw. En ik zou de deur opendoen, en een grote gelukkige glimlach zou mijn verbazing snel opzij duwen, en ik zou hem knuffelen, me herinneren dat ik boos behoorde te zijn, effectief boos worden, en teleurgesteld, en gekwetst, en hij zou de juiste woorden in mijn oren leggen en ik zou vergeven, vergeven en liefhebben.

Mijn ouders stonden voor de deur. En wie was die jongen met wie je oma je gisteren zag?

Mijn Habibi stond voor de deur. Gaat het met je?

De postbode, die vrij is en absoluut niet mijn bezit, stond voor de deur. Hier tekenen, alstublieft.

Ik raadpleegde mijn tarotvrienden en, hoewel voor iedereen de klootzakkerigheid van Rex als een paal boven water stond, waren de meningen van de kaarten verdeeld. De ene raadde me aan niets meer van me te laten horen. Een andere stelde voor in mijn plaats haar vuist tegen zijn gezicht te plaatsen om een onzachte manier. Nog eentje hoopte in mijn belang dat hij uit mijn buurt zou blijven. Waar iedereen het over eens was:

Jij begint het gesprek niet, dat is zijn verantwoordelijkheid.

Dus ik wachtte koppig. Op het sms'je, telefoontje, Facebookberichtje, eindelijk terecht hondengerinkel... Een dag verstreek, en ik was pissed en verdrietig. Een paar dagen later kwam daar verbazing bij. Op den duur lichte wanhoop.
Ik wou iets typen, iets verzoenend liefs, iets meedogenloos wreeds, iets casual neutraals... eender wat, om het gesprek en het leven dat we toch, voor een fractie van ons bestaan, met elkaar gedeeld hadden weer op gang te krijgen. De wijze zijn. Violen proberen gelijk te stemmen. After all, mensen zijn af en toe klootzakken. Heck, vraag maar eens aan Damian wat een bitch ik ben geweest. Punt is dat we allemaal fouten maken die soms moeilijk te vergeven lijken, maar als iemand oprecht spijt betoont, uw gevoelens en het probleem erkent en eraan wil sleutelen... dan zou je maar een hardvochtige dwaas zijn als je niet vergeven kunt.

Maar ik mocht niet als eerste beginnen spreken. Hah nee. Hij had zich gedragen als een asshole, hij moest het maar goed maken - en deed 'ie dat niet, good riddance voor u. Vergeet ook niet dat dit een controlespelletje is: als jij nu toegeeft, ga je dat altijd moeten doen. Niet makkelijk zijn. Niet buigen.

Dus ik werd nu Takenoko gedoopt. En deze kleine bamboe ging niet buigen, oh nee, geen sprake van. Hoe zeer de woede en de teleurstelling en het verdriet en de onmacht ook op mijn blaadjes drukten, ik ging niet buigen.

Hoelang zou ik echter wortel moeten schieten?

Een vriendin gaf toe dat zij zich wel hetzelfde zag doen als Rex. Waarom? Uit schaamte. Angst om de ander onder ogen te komen. Ook als jij zo'n klootzak zou zijn geweest? Dan zeker. En hoelang? Toch enkele weken. ENKELE WEKEN? Damn. Kut. Hoe kan een mens zo koppig zijn wat de liefde betreft? Je praat problemen toch zo snel mogelijk uit, wat het verdict ook moge zijn. Toch? Toch?

Ik bleef dan maar wat treurig verder groeien, mezelf vrede en geluk ontzeggend met mijn door vrienden opgelegde koppigheid.

Tot een andere vriendin haar tong vijlde tot een naald en mijn met helium en hoop gevulde ballon doorprikte. Misschien ziet hij u helemaal niet zo graag. Misschien heeft hij geen spijt, schaamte of angst. Misschien is dit zijn manier om met zijn problemen om te gaan: negeer ze en ze verdwijnen vanzelf.

Nee...? Echt...? Zou iemand zo...? Net hij..? Nee toch?

Ik greep de vele vraagtekens stevig vast, trok mijn voeten uit de grond en besloot weer mens te worden, zelfs als dat zou inhouden dat ik buigen moest. Het was te verwarrend geworden: hij kon me nu niet alleen negeren uit angst en schaamte, of omdat hij het juiste moment afwachtte, of omdat zijn ego in de weg stond, nee, nu kwam daar ook nog eens 'omdat hij niet genoeg van me hield om er een lettertje moeite in te steken' bij. Splendid. Just what I needed to hear.

Facebook had me laten weten dat zijn gsm weggelopen was op een doorgeregend festival, dus die optie viel weg. Een berichtje daar was makkelijk op te stellen, maar even makkelijk te negeren. Face to face is altijd het beste. Naar hem afzakken dan maar? En wat als hij niet thuis was? Dan stond je daar mooi. Is dat ook niet te veel moeite? After all, hij had zich echt als klootzak gedragen. Maar god, zijn gezicht als ik opeens voor zijn deur zou staan, sowieso geniaal.

Twijfels, twijfels.

In een donotcare-bui boog ik, schreef dan maar een bericht dat begon met 'teergeliefde klootzak' en hem de keuze gaf om zijn grotejongensbroek aan te doen, zich te verontschuldigen en weer geliefd te mogen worden of om het uit te maken. Voor zover het ooit aan was. 

Het duurde zo'n half uur eer hij het bericht las en een vol uur later waren mijn van hem ontvangen messages als mijn geduld: onbestaand. 

Kijk, wat voor relatie je ook met iemand hebt, zijnde vriendschappelijk, seksueel, emotioneel, sociaal, contractueel, professioneel of een allegaartje van alles, het is absoluut niet matuur, niet vriendelijk en absoluut niet respectvol om op zo'n manier desbetreffende relatie te beëindigen - ongeacht wie er welke dick move heeft gemaakt. Ik dacht dat het uitmaken via sms een miserabel jeugdig dieptepunt was, maar blijkbaar zijn er ook mensen die, zoals mijn liefste Hanne troostte; 'ondanks de emotionele investering in elkaar de ander niet willen begrijpen, omdat ze zo hard bezig zijn met op hun tenen getrapt te zijn', dat ze gewoon alles weggooien om in het luchtledige te verdwijnen.

Er was iemand die van je hield. Iemand die bereid was jouw emotionele brokken bij elkaar te zoeken en met tijd, moeite en liefde alles terug aan elkaar te proberen lijmen. Iemand die over jouw lompigheid, boertigheid, arrogantie en dwaze klootzakkerigheid heen kroop om, geschaafd en geschramd, de diepte van je ziel te zien en te bewonderen. 

Jij struikelde over een keitje dat op jouw weg lag en besloot dat dit de moeite toch echt niet waard was.

Mijn beste amateur in de liefde. Deze professional is nog steeds, nog steeds, na alle fuckin' desinteresse van uw kant bereid om enigszins volwassen te handelen en te praten, en, wie weet, misschien een plooitje glad te strijken. Een beetje begrip te kweken voor elkaar, als schimmels op een vochtige kamer. 

Hopelijk ben je intelligent genoeg om te beseffen hoe menselijk het hand is dat zich naar u uitstrekt.

Sincerely

D.

(Overigens heb je mijn naam altijd verkeerd uitgesproken, maar we kunnen niet allemaal whiny little bitches zijn die geschoffeerd raken door zo'n futiliteiten.)