Amsterdam - deel 1

Het was 18.30 uur toen ik van de trein stapte en overvallen werd door de chaotische drukte in het Centraal Station van Amsterdam. Drummen om buiten te raken, drummen voor het aftellende rode licht, drummen op straat... en dat terwijl ik het altijd meer voor de viool heb gehad. Fopje flauw mopje. 

Mijn reis naar Amsterdam was redelijk impulsief. Voor Oudejaarsavond had ik daar afgesproken met mijn bae, ik was er zelf nog nooit geweest én ik reed gratis met de trein door heel de benelux - het voordeel van een vader te hebben die bij de spoorwegen werkt. Waarom zou ik niet wat vroeger vertrekken en de toerist uithangen? Ik zou helemaal alleen zijn, dat wel, maar ik ben altijd wat een eenzaat geweest. Zo gebeurde het dus dat ik mezelf op 28 december moederziel alleen aantrof in een van de huidige top-tien van gezelligste steden.

Ik had geld mee en absoluut geen zin om het uit te geven, maar het begon wel tijd te worden mijn maag te bevredigen. Wat doet een avontuurlijke schooier dan? Aanbellen bij willekeurige huizen, uiteraard. Hoewel, da's een leugen. Elke deurbel waar ik mijn vinger tegenaan drukte, hoorde bij een huis dat me good vibes bezorgde. Zo was mijn eerste hoop een vrolijk geel-groen geschilderd herenhuis, met luikjes voor en katten achter de ramen en massa's planten op de stoep, met als eigenares een vrouw die Lot heette. Het geheel gaf me het gevoel dat hier een jonge, creatieve, openminded jongedame woonde, wat mijn ingehouden verbazing verklaart toen een ingevallen besje van minstens vijftig jaar de deur opende. Uiteraard ving ik hier bot. Iedereen die al eens gebedeld heeft of mensen probeerde te ronselen voor een van de vele goede doelen die het Westen rijk is weet dat jonge mensen het vrijgevigst zijn.
Het tweede huis was weer een prachtig herenhuis, deze keer stijlvol wit en zwart geschilderd en als ik een glimp door de ramen wierp, zag ik dat ook de binnenkant als stijlvol door kon gaan. Een zeer stijlvolle meneer - van het soort dat voorbestemd is om de hipste grootvader ever te worden - deed de deur open, trok een gezicht alsof hij nog nooit bekoorlijke bedelende dames voor zijn deur had gezien, ging weg en bracht me mijn glimp, een paar sneden donker volkorenbrood - hippe mensen eten waanzinnig gezond - en wat suikerbrood. Met een gevoel van dankbaarheid en opgenomen voedingsstoffen kuierde ik vervolgens wat verder, de ene gracht voor de andere inruilend.

Toch had ik nog een beetje honger. Wederom liep ik naar een Miss World van een huis, keek 'terloops' door het raam en zag aan de inrichting dat er een superhip, jong gezinnetje woonde. Ik ben geen fan van kinderen, wel van superhippe mensen, dus ik belde aan en zowaar, ik werd me daar even naar binnen geïnviteerd. Het avondeten had ik net gemist, wat zeer sneu was, zeker als je er rekening mee houdt dan ik me toen in de woning bevond van de dame die medeverantwoordelijk is voor de gerechten van Allerhande, het kook- en reclameboekje van de Albert Heijn. Ze schotelde me toch nog wat biologische yoghurt voor, met kweeperen die ze zelf op sap had gezet, een bord vol poffertjes, een tas thee en een giant-ass praline. We keuvelden wat over het leven zoals twee sympathieke doch volslagen onbekenden tegen elkaar kunnen.
Ze zag er behoorlijk jong uit, zo'n 32 jaar, maar ergens herkende ik mijn moeder in deze dame en zij is toch ook zo'n twintig jaar ouder dan je zou verwachten. De dame, M., was inderdaad een slachtoffer van dezelfde goede genen. Op de verdieping boven ons hoorde ik kinderen, een tweeling die ze met veel moeite en hulp van Belgische vruchtbaarheidsklinieken op haar 47e ter wereld had gebracht. Levenswijsheid van M. : als je er de kans toe hebt, begin er dan vroeger aan, maar ook niet te vroeg, want het leven is er om van te genieten als je jong bent. Een waarheid als een koe.
M. vroeg zich af waar ik zou slapen. "Dat weet ik nog niet", zei ik, geheel naar waarheid. "Waarschijnlijk zoek ik straks op straat wel betrouwbare individuen die me hun zetel willen lenen." M., volop in het leven als bezorgde moeder, keek me terloops aan en ging eens met haar man praten. Dit illustreert voor mij ten volle het verschil tussen vrouwen en mannen wat betreft het tijdelijk adopteren van straatjongeren. Vrouwen hebben sneller compassie, mededogen, meelij en hoeveel andere synoniemen er ook voor bestaan. Een meisje van mijn leeftijd, moederziel alleen in een grootstad, 's avonds in de winter. Och nee. Wat zielig toch. Mannen hebben daarentegen de grootste behoefte hun gezin te beschermen en een wildvreemde meid binnenlaten hoort daar vooralsnog niet bij. Je ziet ze denken; kritisch, afkeurend, afwijzend. Zo liep ik een tijdje daarna weer door de straten van Amsterdam en ik denk dat M. 's nachts nog even over mij gepiekerd heeft. Blijkbaar is dat een van mijn talenten, mensen over mij laten piekeren.