...promising turning point.

"Dus, ge weet dat ik hem dat beest van een bericht stuurde? Wel, blijkbaar had dat wijf dat beest gezien en eiste ze van hem dat hij mij verwijderde én blokkeerde van Facebook, want 'ze wou geen rebound zijn' en als hij weigerde, was de relatie onmiddellijk finito."

"En hij deed dat, ofwa?"

"Hij heeft me niet geblokkeerd, hij had haar verteld dat 'hij dat thuis ging doen'. Maar hij heeft me dus wel verwijderd. Met tranen in de ogen, zeit hem, maar wat heb ik daar nu aan? Dat wicht is ochottekes drie dagen met hem samen, zit hem nu al emotioneel te manipuleren en hij geeft gewoon toe. Acht jaar ken ik hem, zeven een half mee samen geweest, en ik vlieg uit zijn vriendenlijst omdat madam (terecht) onzeker is? Hoe loemp kunde zijn? Precies ook of dat heeft enig nut. "Ho, mijn nieuw lief heeft precies nog gevoelens voor zijn ex, laat ik hem dwingen haar te verwijderen van Facebook, dan zijn die gevoelens direct ook weg." Ja, want zo werkt het wel. Da's gelinkt met elkaar, uw vriendenlijst en uw emoties. Geniaal."

"Gulder had toen al gekust, he?"

"Jup. Ik weet datta niet goed is enzo, maar... Ja. Zij is keihard een rebound en niemand van de twee heeft het door. Maar zij heeft nu dus wel gezorgd dat ik niet meer met hem kan chatten en afspreken gebeurt nu ook in het geniep, uiteraard, maar ik kan hem natuurlijk nog altijd bellen. Wete wat een ingenieus plan hij heeft bedacht? Mijn naam te veranderen in zijn gsm. Ik word nu Dirk Mosselmans of Davy Muylle of Drol Machine ofzo. Zo kan ik hem sms'en zonder argwaan te wekken bij haar, want blijkbaar checken die vaak elkaars gsm en als ze dan ziet dat hij met mij aan het sms'en is, oeioeioei. Heb ik al gezegd hoe geweldig hun relatie is? Fe-no-me-naal. Daarstraks zag ik hem, zonder dat ze het wist, uiteraard, en blijkbaar gaat het niet zo goed (who would have thought?) want hij sprak er al over dat 'een relatie nu eenmaal werken is'. For christ's sake, werken, ze kennen elkaar nog net geen week en ze moeten al werken."

"Ge denkt dus dat het rap gedaan zal zijn?"

"Ik geef ze enkele weken. Maximaal. Maar de waarheid is, ik ben bang dat hij het niet uit zal maken. Hij is zo braaf en zo geduldig dat ik hem best met een manipulatieve bitch zie leven. Het heeft bij ons ook lang geduurd voor zijn emmer was volgelopen, dus ik ben bang dat het aan haar zal zijn om het uit te maken en dan kan het wat langer duren. Maar goed, ja, ik blijf er vanuit gaan dat het snel uit zal zijn.

"Ik zal ervoor duimen. Maarreuh, wat gaat ge dan doen als het uit is? Denk je dat het een goed idee is om terug een relatie te beginnen"

"Ja, kijk, honderd procent zeker ben ik niet, en dat kunt ge ook nooit zijn. Ik kan verliefd worden op iemand met wie ik vrij, net zoals hij verliefd kan worden op een random meiske dat hem op straat passeert. Ik vraag me gewoon af of het realistisch is om te verwachten dat een relatie na zoveel jaren meer is dan liefde, vriendschap en respect. Alle, denk er eens over na, hoe onmogelijk moeilijk is het wel niet om iemand te vinden die single is, ongeveer uw leeftijd, knap, die perfect bij u past, in hetzelfde land woont, dezelfde taal spreekt en ook verliefd wordt op u? Plus, ik vrees er ook voor dat als ik zo iemand wonderbaarlijk genoeg vind, dat die nooit met mij zal samenwonen, want dat gaat een even vrije ziel zijn als ik. Ik mijn huis, hij het zijne. En met uw lief dates moeten plannen, daar heb ik dus geen zin in. Terwijl, als ik met Damian in een open relatie zit, waarin we van elkaar houden en elkaar toch vrij kunnen laten... zoiets zou misschien de eeuwigheid kunnen halen, niet? De intimiteit en veiligheid van jarenlange liefdevolle vriendschap gecombineerd met de spanning van enkele losse flodders. Ja... ik denk dat als je een leven lang gelukkig wilt zijn in dezelfde relatie, dat dit de beste manier is. Maar 't blijft denken, natuurlijk. Het leven zal wel uitwijzen wat het wordt."

Het is woensdagavond. Voor me staat een bord vol-au-vent met kroketjes koud te worden en S., mijn beste vriendin uit de middelbare school, luistert aandachtig naar de woordenstroom die ik onbezonnen over haar giet en waardoor ik zelf nauwelijks een kroketje in mijn eigen mond gepropt krijg. Onze vriendschap heeft lang op een beschamend laag pitje gestaan en als Damian niet zo loemp was om zijn op voorhand gedoemde relatie met de dramaqueen trots op Facebook te smeren, hadden we waarschijnlijk wederom jaren niet afgesproken - S. is namelijk ook een van zijn online vrienden en bemerkte de veranderde aandachtsstatus direct op, wat haar genoeg aanleiding gaf om het contact terug in stand te brengen. Een stil applausje voor Helemaal Geen Rebound is dus wel op zijn plaats.

S. dacht eerst dat het een vreemd grapje was, mede door het uiterlijk en duidelijk bijhorende karakter van Helemaal Geen Rebound. "Dat kan toch niet, dacht ik eerst, Damian samen met iemand anders en dan nog wel zo'n meiske? Met haar selfies en haar duckface en die schmink... Ge hebt gelijk, die lijkt inderdaad precies op *insert naam populaire dramaqueen/aandachtshoer die ik adoreerde in het middelbaar*." Dit gaf ons reden om te keuvelen over alle marginalen met wie we ooit een klaslokaal hadden gedeeld, wat dan weer leidde naar andere nostalgische mijmeringen over oude bekenden en vrienden die gedegradeerd waren als enkel bestaande op sociale media, onze al dan niet geliefde leerkrachten van diverse pluimage, de hogere studies die onze nostalgische mijmeringen met wisselend succes hadden gevolgd, huwelijken die al waren afgesloten, onze eigen toekomstplannen... Het was een fijn, ontspannen moment, eentje dat in schril contrast stond met de vorige ochtend, toen ik ontdekt had hoe gevoelig mijn Habibi was voor niet eens zo fijnzinnige manipulatie.


Met een groot opengereten gat achter mijn ribben schuifelde ik toen naar beneden, langs de bloederige resten van mijn kapot gespatte hart die overal in de leraarskamer verspreid lagen. Niemand merkte het bloed aan mijn schoenen noch de schreeuwend lege holte in mijn binnenste op. Druk en vrolijk liep men heen en weer en ik bedacht dat ik in staat was om me in de armen van mijn hypermeelevende bso-kindjes te storten en mijn volledige leven te weeklagen. Wat zou dat professioneel zijn en snel vergeten worden.
De nieuwe ruimte in mijn zijn werd direct gevuld door een verse portie stress, die wild heen en weer sprong tegen de rauwe, gevoelige wanden die het verdwijnen van mijn hart me had nagelaten. Pijn en Paniek, dat was ik, mijn volledige, normaal zo gelukkige persoonlijkheid gereduceerd tot twee slechte sidekicks uit een film van mijn kindertijd die ik toen nooit heb mogen zien, want God houdt niet van andere goden. Ik richtte me naar een sympathieke collega en vroeg haar of ze goed mensen kon kalmeren. Ze luisterde (halfjes, maar dat verdomde me niet), suste, bevestigde, ontkende en wist de stress zo te reduceren dat mijn acteerprestaties het weer konden overnemen. Leerkrachten zijn acteurs, niet vergeten.

De rest van de dag verliep vlekkeloos professioneel en 's avonds kon ik het me eindelijk veroorloven om mijn boekentas in de gang te werpen, nerveus naar de telefoon te graaien en Damian te bellen, hopend dat hij me aan zou willen horen. Wat als hij mijn nummer geblokkeerd had? Wat als hij de band voorgoed wou doorknippen? Doodsbenauwd luisterde ik naar het doorschakelen... en hij nam op, zonder iets van haat of minachting in zijn stem. Hij had niet verwacht dat zijn ontvrienden zo'n pijn zou veroorzaken. Het speet hem, echt, en hij had het nooit gewild, maar zijn lief had geëist en hij had gehoorzaamd. Nee, hij wou me zijn leven niet uit. Absoluut niet.
Zijn woorden zalfden mijn binnenste, kleiden mijn hart opnieuw en plaatsten het op zijn vertrouwde stekje. Pijn was er nog steeds, maar het begon te evolueren naar gekwetste trots, waar beter mee te leven valt. Hij hield wél nog van me... wat een opluchting.


Een week later kreeg ik een vriendschapsverzoek op Facebook. 'Het is uit', flitste het door mijn hoofd. Ik checkte beider profielen en jawel, alles wat ze ooit voor 2016 gewild hadden was reeds overbodige geschiedenis geworden. Ik rende naar mijn gsm... en legde die ogenblikkelijk weer neer. Nee. Zo gemakkelijk was ik net niet. Als hij nood had me te bellen, zou hij dat wel doen.
Ik gluurde op het profiel van Helemaal Geen Rebound en zag een post waarin ze zichzelf voorstelde als 'iets dat men niet veroorloven kon' en mij vuilnis noemde. ...Oké dan. Volgens haar bericht lag Damian nu al in mijn armen, nadat hij zo hard over mijn ontrouw geklaagd had en desalniettemin zijn geslacht in vele van het andere gestoken had. Eigenaardig. Toen ik een groen bolletje voor zijn naam zag staan, kon ik mezelf niet inhouden en begon het gesprek, dat later face to face gevoerd zou worden.

Blijkbaar was ze een crazy bitch die hem al van in het begin ervan verdacht haar te bedriegen. Naar de chinees gaan met zijn vrienden? Naar een ander meiske, zeker? Een filmpje kijken met zijn moeder? Netflix and chill, bedoelt ge? Thuis blijven en gamen? Jaha, gespeeld zou er worden, maar wel met iets anders. Hij was dat zo snel zo beu dat hij het kalmpjes uitmaakte, zij het kalmpjes aanvaardde en hem een uur later bestookte met woedende sms'en waaruit bleek dat ze mentaal even stabiel was als Harley Quinn. Haar post op Facebook was het laatste duwtje dat hij nodig had om haar overal te blokkeren en proberen te vergeten dat ze ooit een rol had gespeeld in zijn leven.

Het podium is vrij. Laat de echte professionals het weer betreden.

Ik improviseer de liefde.